Не знам дали сте го осетиле она чувство, кога човек ќе прекине да сонува. Не знам ни дали беше прекин на сонувањето или пак едноставно се работеше на непомнење на сонуваното. Можеби целата ситуација имаше врска со лудите ноќи исполнети со поприлично количество на алкохол. Некое смрадливо, ладно и влажно време го обвиваше тој период од мојот живот и единствените светли точки беа ноќите исполнети со мноштво конзумирани молекули на алкохол и отсуство на свест и совест. Една причинско - последична релација изнедрена од трулото и безперспективно општество.Она кога утрата ти се напросто една чиста лотарија, и кога секое утро без главоболка се чувствуваш како добитник. Беше реткост ама знаеше да се случи.
Причини, алкохол и расположени друштвенца секогаш се наоѓаа. На почетокот вложуваш напори да задржиш некој контролиран процес и какви такви критериуми, но со придвижување на работите едноставно гледаш да се „сврти водата на твојата бразда“. Никогаш пиво, пошто јебеш ти пијалак што не те носи никаде и секогаш те остава на пола пат или пак во ред за чекање пред некој тоалет одново и одново. Никогаш не мешав вино со други вина или со други алкохоли. Само тој што не го осетил главоболието после испиена поприлична и мешана количина на господовиот лажливец на сетилата може да се нарече поштеден алкохоличар.
Местата каде што се пиеше секогаш како по некое правило беа зачадени. Додуша и надвор беше зачадено. Во неколку наврати пробував да си го објаснам тој феномен. Посветувајки неколку сесии на шанк специјално за таа пригода, донесов едностран заклучок дека тоа е состојба, рефлексија на прљавите души на луѓето. Како поинаку да ја објасниш простата статистика што ги сместува тие луѓе секогаш во врвот по % на пушачи на планетава, и некаде кон дното од аспект на приходи по глава на жител.
Утрата скоро секогаш и без исклучок ги мразев. Обично тешките и темни завеси беа развлечени преку прозорците за да спречат несакано појавување на било каков евентуален сончев зрак. Ништо не смееше да ја изремети мојата олабавена психа наутро. Единствено проклетите гулаби што беа вгнездени на балконот понекогаш знаеја драматично да се распафтаат со крилјата и да долеат масло во моето полуо-oсвестено главоболие. Долго време водев битка со тие проклети птици. На крај се откажав. Не знам дали им простив кога меѓу првите пати кога ме изреметија, излегов полу-расонет на балкон и сфатив дека се разбегале поради комшивката што спружаше алишта над мојата тераса. Или пак можеби ги прифатив како природна казна кон моите сетила, како некаков последичен еквилибриум проследен со моментот на „па кој те тераше да пиеш толку пичка ти матер синоќа“ и инстантната главоболка. А можеби токму тоа звучно пафтање да беше и анихилаторот на моите соништа. Проклетите гулаби на мојот немир.
No comments:
Post a Comment