ГО ДОПРЕВМЕ (ЛИ) ДНОТО?

Се случи што се случи. Водата дојде и си отиде. Пустошот и наслагите останаа. Останаа и здробените и немоќни лица на преживеаните во оваа погибел. Останаа и поделбите на ваши и наши и ситно-профитерското размислување и комплетната некомпетентност што може луѓе/служби/органи на една држава да го покажат со години и години во своето работење. Жртвите само веќе ги нема, oние сироти души што се нашле на патот на водената стихија, што молскавично и како од никаде се појави и го погоди нашиот крај. За нив нема да говорам, да се надеваме дека се на некое поубаво и помирно место од ова нам што ни остана.

Ќе говорам за „одговорните“, т.е. за оние што тоа требаше да бидат. Дел од тие кои веднаш прстот го вперивте кон Господ и кон јаката бура, како главни и единствени виновници за настанатата штета што однесе толку многу човечки жртви (еве сеуште ги пребројуваме). Епа господа, доста беше. Време е да се впери прстот и кон вас: 

КРИВИ СТЕ! КРИВИ СТЕ! КРИВИ СТЕ! 

- СИТЕ вие кои со години земате народни пари за да ги уредите суводолиците и каналите, за да бидат во витална состојба а TOA не го сторивте.

- СИТЕ вие кои преќутно дозволувате да се испустуваат шумите од оние кутри души, што на работ на својата егсистенција и неперспективност, се приморани да ги следат вашите ситно-популистички привилегии и за ситен профит да сечат шуми.

- СИТЕ вие кои сте платени да предвидите и известите за вакви невремиња со народни пари а својата должност ја занемаривте и тоа не го сторивте навремено.

- СИТЕ вие кои смисливте површна и популистичка урбанизација за да може рајата да си задоволи некои свои моментални интереси не размислувајки за општото добро и идните консеквенци, поготово од овакви катастрофи.

- СИТЕ вие кои учествувавте во проектирањето и изведбата на таа проклета обиколница, која од авион се гледа дека во тој дел кај Стајковци е изведена/поставена многу неприродно. Тука ќе ги вклучам и тие што се потрудија и го сменија текот на првично планираната траса 200м погоре над селото за на некој таму битен да му ги фатело нивите за откуп.

- СИТЕ вие што после првиот момент на несреќата дојдовте со вашите свити и полтрони потрчковци, божем загрижени и ужалени и со тоа допринесовте уште поголем хаос, политичко етикетирање на помошта кон настраданите, и попречување на службите во вршење на своите работи. Загрижени само за своите задници, да не ја изгубите поддршката и гласовите што ви обезбедуваат удобна и топла фотеља.

- СИТЕ вие полтрони и поттрчковци наместени на одговорни позиции, да раководите и координирате акции од народен интерес а кадри за тоа не сте. Кои стигнавте таму лижејки им ги задниците на овие претходно спомнатите а не со напорна работа, докажана стручност и компетентност. Што всушност и се гледа од вашиот досегашен учинок на терен.

- СИТЕ вие окезени сеирџии, испоседнати по ладовинките и кафулињата, божем свесни за настанатата трагедија, што се гостите со своите сладокусни гозби и пирови и нема да мрднете ни прст за да помогнете.

- СИТЕ вие што одите да помогнете на настраданите а се враќате назад со чисти обувки и панталони.

... Ако некој ми промакнал, слободно дополнете го списокот. ДА, сега е време за барање одговорност од „одговорните“, СЕГА и ВЕДНАШ, додека болката и маките не се изладиле. Додека железото е жешко. Одговорноста е општествено полезна за да се подобруваме како општество и за да изградиме општествен имунитет од овие појави. За да изградиме едно функционално и далеку подобро општество. Народот е должен да бара одговорност од тие што ги назначил депонирајки им ги своите гласови. Од „избраните“ што треба да ги управуваат општествените текови, и оние работи за кои со нашите даноци плаќаме да ги има а гледаме како тие пари завршуваат во приватни џебови. За да биде подобро за сите нас и нашите потомци. За да овакви непогоди поминуваат со што е можно помалку жртви и штета. За идните генерации да не поминуваат низ тие маки и страдања како ние денес.

ПОСЛЕДЕН ПОЗДРАВ...

Ќе се простам со тебе на истото место каде што и се запознавме. Додуша не баш на истото место бидејки беше тоа на една друга блог платформа. Каде што блоговите имаа душа. Напишана душа по нашки, на кирилица. Отиде платформата јабана, отидоа и блоговите и блогерите. Си отиде и Ти пријателке. Мистериозно на истиот начин на кој што и пристапи. Те интересираше психата, интелектот.. генерално СЕ. Ги бараше необичните луѓе, таквите што имаа душа и светови во себе. Знам дека за тебе исто времето не постоеше.

И знам дека никогаш не стигнавме да одиграме партија шах. Ми беше страв да играм шах со тебе, најискрено и ете никогаш не стигнав да ти кажам. Сите оние преписки по блогерај а и кафиња со муабет испиени во живо, ми даваа надеж во луѓето. Дека постои интелектот и човечноста, само треба да ги исчепкаш. А Ти многу добро ги читаше луѓето, најискрено кажано со тебе секогаш имав чувство како да играм шах. Сите оние муабети со обиди да ја објасниме човековата психа, исповрзани со закони на природата и сите интелектуализми и пецкања. Ти беше психологот а јас астрономот-рационалист. Времето ќе прекинеше да постои и ниту испиеното кафе беше релевантна мерка за околното постоење.

Некако се разделивме со комуникацијата кога почнавме премногу да се читаме еден со друг. Ја чувствував таа тежина во твојот поглед. Кога ќе стигнеш до некои крајни бариери во нечија психа, кога ќе почнеш несвесно да нагризуваш од тоа што не ти е за осознавање, почнуваш да ретерираш. Ќе се чуевме од време на време со краток и интересен апдејт, предизвикувачки за некоја следна средба можеби. Со провокација на осознавање на нови знаења и моменти, такви што отвараат прашалници и надеж за ново скокотливо дружење. Што ете не ни се случи. Бидејки Ти отиде надвор од овој свет. Свет во кој треба да ги бараш убавите работи со кандилце.

А знам, ќе се сретнеме пак. Во некоја форма на постоење. Каква и да е. Ќе биде на една огромна полјана офарбана во боите на шаховската табла. Ќе седиме крс-нозе на двата рида на север и на југ од полјаната и ќе лебдиме на персиските килимчиња. Ќе комуницираме без изустен збор, а фигурите сами ќе се поместуваат, додека виолетовото Сонце ќе ни биде во Зенит.

Збогум Нерзима.

ЗА МАКЕДОНСКОТО ПОДЗЕМЈЕ И БЕТОНСКАТА ПЛОЧА...

 Порано се знаеше. Панкерите се на коцка, металците се пред црква и едино Крисот се снебиваше измеѓу со тоа точачето смешно. Сега више све е у курац отидено. Панкот ене го труе на липцано, заклан у она сокачено у Маџир маало, а металска коса више не расте у овој град. Стигнаа у мода некои брадати мужиња, што не можеш да ги продиференцираш од прва дал се млади војводи, членови на УМС, или се едноставно неодговорни мрзелани што ги мрзи да се бричат, т.з. хипстерај. Чак ни Крисот више не остана ист, ене го гледам на некое моторче се снебива сега. А јебеш ти град без андерграунд, без тие што се последната линија на отпорот против сељачизмот, популизмот, кичерајот, политиките на куропушење и самонагузуење. Кога нема што да ти го прошара градското сивило и зачадениот смрад, кога ти фали таа долна црна линија, ондак сфаќаш и како све се дешава и се наметнува без толку неаргументиран а неопходен отпор.

 А отпорот е суштественост во обликување на текот на работите. Отпорот е тоа што ги враќа срањата назад и таму од кај што дошле. Отпорот е светиот дел од Омовата равенка што го диктира интензитетот на струјата (срањата) што ќе протече у едно општество и колку толку ќе го доведе смрадот у некоја доза на подносливо постоење. Познати се луцидните поети од времето на Бодлер, што имале муда, а богами и бешика, да на сред милозвучна и улизувачка поезија се качат на маса и демонстративно изуринираат на напишаното „дело“ на авторот, доделувајки му ја вредноста што истиот ја заслужува. Исто така се познати и Сицилијанските анархисти кои во краткото време кога дошле на власт предизвикале да Сицилијанската мафија се самораспушти и со тоа задале некаков удар на една култура на насилие и митаџиство. Подоцна панкот се пројавува во тазе индустријализираната Европа како еден бунт, едно движење, револт кон градското сивило и магловитиот кошмар. Кога некои луѓе сфатиле дека тие „модерни“ текови го оддалечуваат поштениот човек од природата и хармонијата на соживот со другите прекрасни живи суштества на оваа планета.

 Еве ќе елаборирам со најспецифичен пример. Прошетајте се низ градскиот центар, ама онака навечер. Кога е нормално да биде темно и да се гледаат ѕвездите. Кога е нормално да се види дека и таму горе има нешто, дека има и други можни светови и .. дека сонот и маштата на едно свесно битие може да бидат неограничени. Али наместо тоа овоземски срања блештат на сите страни. Нема Ти што да машташ и нема Ти што да мислиш. Све ти е веќе осветлено и тука, пред тебе, на допирлив дохват. Патот е трасиран со светлите бели коцкави плочки и толку силно дречи да и во ноќта више не е ноќ. Пошто ноќта е темна, а темното е лошо. Темното може да зароди тајни, може да доведе до уринација во тајност. А тоа за овој град и те како не е пожелно. Пошто све мора да биде кристално светло и јасно и да се гледа и знае од километар. Пошто секое отстапување од однапред утврдениот правец на делување ќе биде поклопен, со бетонска плоча. Наводно.

 Понекад така ќе се сретнеш преку тој блескавиот плоштад со некој поет, жустро упутен кон чаршија, кон својата доза на ликвидно просветлување. Онака немо ќе се погледнете со неизбежното „остај брат, ќути“. И гледаш поттрчнува со убрзан корак да помине преку мостот, не гледајки ни лево ни десно. Пошто слободата е од другата страна, бар уште малку, додека не го кренат и оноа бетонско здание у најава, и го осветлат и тој дел од смрадов со еднородната посветенос на долгата рака.

 И така, се движиш по цел еден град. Бараш и прозиваш луѓе. Прозиваш мисли, идеи, совест, свест, вијуги, неурони. Такви што опстојале на патот на отпорот. Што ќе го синтетизираат во себе азотното сивило. Што ќе прортат ркулци на просветлување. Што оздола ќе ја помочаат бетонската плоча. Ќе ја направат коризивна и испукана. Ќе ја еродираат одвнатре и ќе проникнат со својот смел и зелен страк. Ќе се пројават од горната страна како нешто сосема неочекувано. Ќе подигнат прст нагоре кон тоа заслепувачко белило. Оној средниот.